ျဗာဟၼဏရာဇာ ႏွင့္ ခတ္(အိပ္ကုဒင္)(၃၃)လံုး

ေ၀သာလီၿမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေ၀း တခုေသာ သရက္ေတာအုပ္ကို မွီလွ်က္ သက္ႀကီးသူအို လင္မယား သည္ ေတာင္ယာ အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကေလသည္။ အသက္အရြယ္ကို ေထာက္၍ သစ္ႀကီး အံုႀကီးကို မခုတ္ႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ သျဖင့္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေ၀းျဖစ္ေသာ လူအမ်ားက ၿမိဳ႕ပ်က္ဟု သမုတ္ေျပာဆိုၾကေသာ တခုေသာ ဖုန္းဆိုးေျမကို ေတာင္ယာ ခုတ္ၾကေလသည္။ ယာခုတ္ျခင္း၊ မီးရိႈ႕ျခင္း၊ ၾကြမ္းေခြျခင္း၊ ေကာက္ခ်ျခင္း၊ ေပါင္းႏုတ္ျခင္း စသည့္ ယာလုပ္ငန္းတို႔ကို လုပ္ကိုင္ ရင္းျဖင့္ ဖူးရာမွငံု၊ ငံုရာမွ ထြက္ကာ စပါးတို႔ ရင့္မွည့္လာေလသည္။ စပါးရင့္မွည့္သည့္ အတြက္ စပါးကို စားေသာ ေက်းငွက္ တိရိစၧာန္တို႔သည္ အရိႈအရိႈ ေရာက္ရွိလာၾကေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ါႀကီး(အဖိုးအို)ႏွင့္ ၀ါႀကီးမ(အဖြားအို) လင္မယားသည္ ယာ၏ အျမင့္ဆံုးေသာ အလယ္ဗဟို အရပ္တြင္ လင့္စင္ေဆာက္လွ်က္ အရပ္ေလးမွ်က္ႏွာ၌ စာေျခာက္ရန္ ၀ါးလက္ခုတ္မ်ား တပ္ဆင္ ၾကေလသည္။ ထို၀ါး လက္ခုတ္မ်ားကို ႀကိဳးသြယ္လွ်က္ စာေျခာက္ လင့္စင္၏ အလယ္ဗဟိုတြင္ ႀကိဳးစကိုထားကာ တခ်က္ဆြဲရံုျဖင့္ ၀ါးလက္ခုတ္ေလးခုစလံုး တၿပိဳင္တည္း ျမည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ထား ေလသည္။
တေန႔ေသာ နံနက္ေစာေစာ အခါ၌ ေနေရာင္ႏွင့္အတူ ေက်းငွက္တို႔သည္ ေတာင္ယာသို႔ စပါးစားရန္ ေရာက္ရွိ လာၾကေလသည္။
သူအို (၀ါႀကီး)။ ။ ရွင္မ စာတေကာင္ တျမည္း လာသည္ လား၍ေဟာ (စာေျခာက္) ဟုဆို၏။
သူအိုမ(၀ါႀကီးမ)။ ။ ေကာင္းပါ၏ အရွင္ႀကီးဟု ၀န္ခံလွ်က္ တုတ္တေခ်ာင္းကို ေထာက္၍ကိုင္ကာ ႏွဳတ္ မွလည္း လုပ္ဖို႔ခါကားမလာ စားဖို႔ခါရာ လာသည္ဟု ျမည္တြန္ၿပီးလွ်င္ စာေျခာက္ လင့္စင္ေပၚသို႔ တက္သြားေလသည္။ စာေျခာက္ လင့္စင္ေပၚမွ ေန၍ ယာတခုလံုးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေလလွ်င္ ေက်းငွက္ တိရိစၧာန္ တို႔သည္ အုပ္စုဖြဲ႔၍ စပါးစားရန္ လာေနၾကသည္ကို ျမင္ရေလသည္။ ထိုခဏအတြင္း၌ပင္လွ်င္ ယာသည္ ေက်းငွက္တို႔ အသံေၾကာင့္ ဆူညံေနေလသည္။ သူအို၀ါႀကီးမသည္လည္း ေလးဘက္ ေလးတန္မွ ေက်းငွက္တို႔ကို ေအာ္လိုက္မည္၊ ဆဲလိုက္မည္၊ ဆိုလိုက္မည္ဟု အားခဲလွ်က္ ႀကိဳးစကို ကိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ အမွ် အမွ် အမွ် ဟူ၍သာ ႏွဳတ္မွ ထြက္သြားေလသည္။ ၀ါႀကီးမ၏ အမွ်ေ၀သံကို ၾကားရေသာ ၀ါႀကီးမွာ ေဒါသလြန္စြာ ထြက္လွ်က္ ေဟ့ျမဳပ္နင္းမ နင့္သားသမီး နင့္မိဘ နင့္အမ်ဳိး မွတ္သေလာဟု ဆဲဆိုေလသည္။ ေက်းငွက္တို႔သည္ စပါးႏွံမ်ားကို စားေသာက္ ကိုက္ခ်ီ ယူေဆာင္လွ်က္ အသီးသီး ပ်ံသန္းသြား ၾကေလ သည္။ ၀ါႀကီးမသည္လည္း စာေျခာက္ လင့္စင္ေပၚမွ ဆင္း၍ ယာတဲအတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ လာေလသည္။
သူအို(၀ါႀကီး)။ ။ ရွင္မ အဘယ္ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ စာမေဟာဘဲ အမွ်ေ၀ရသနည္းဟု ေမးေလ၏။
သူအိုမ(၀ါႀကီးမ)။ ။ အရွင္ႀကီး ငါသည္ ႀကိဳးကိုကိုင္၍ ေအာ္လိုက္မည္ ဆဲလိုက္မည္ဟု ႀကံစဥ္တြင္ အမိတ္ တိရိစၧာန္တို႔ကို သားသမီးတမွ် ခ်စ္ခင္ေသာ ေမတၱာစိတ္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္လာသည့္အတြက္ အမွ် ေ၀မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ ခြင့္လြတ္ပါ အရွင္ႀကီးဟု ေတာင္းပန္စကားကို ဆိုေလသည္။ အဖိုးအို ၀ါႀကီး သည္လည္း ေနာက္တေန႔ ငါေဟာမည္ဟု ႀကံဳး၀ါးလွ်က္ ဓါးကို ျဖဴေဖြးေနေအာင္ ေသြးကါ ေနေလ ေတာ့သည္။
ေနာက္တေန႔ နံနက္ေစာေစာ ေနေရာင္ႏွင့္အတူ ေက်းငွက္တို႔သည္ ယမန္ေန႔ကထက္ မ်ားစြာ ေရာက္ရွိ လာၾကေလသည္။ ေတာင္ယာသည္ ေက်းငွက္တို႔၏ အသံေၾကာင့္ ဆူညံေနေလသည္။ ထိုအခါ ၀ါႀကီးမ၏ ေမ့ေငါ့ျပမႈေၾကာင့္ ၀ါႀကီးမွာ ေသြးထားေသာ ဓါးကိုကိုင္ကာ ငွက္မ်ားကို ခုတ္မည့္ ဟန္သို႔ ျပဳလွ်က္ ယာတဲမွ စာေျခာက္ လင့္စင္ေပၚသို႔ အေျပးအလႊား တက္ေရာက္ သြားေလသည္။ အေမာ တေကာျဖင့္ စိတ္မွ ေခြးတိရိစၧာန္ နင့္မိ နင့္ဖ လုပ္ထားေသာ ယာျဖစ္၍ စားသေလာဟု စိတ္မွ မွတ္ဆို၍ ဓါးကို ညာလက္ျဖင့္ တင္းေနေအာင္ ဆုပ္၍ ဘယ္လက္ျဖင့္ ႀကိဳးစကို ကိုင္ကာ ဆဲလိုက္မည္ ဆိုလိုက္မည္ ေငါက္လိုက္မည္ ေအာ္လိုက္မည္ဟု ႀကံစဥ္တြင္ ကိုင္ထားေသာဓါးသည္ လြတ္က်လွ်က္ အမွ် အမွ် အမွ် ဟူ၍သာ ႏွဳတ္မွထြက္သြား ေလသည္။ ၀ါႀကီးသူအို၏ အမွ်ေ၀သံကို ၾကားေသာအခါ ၊
သူအိုမ (၀ါႀကီးမ)။ ။ အို ရွင္၀ါႀကီး ကိုယ့္အမ်ဳိး စားေရကားေယ မေဟာကား ဟူ၍ ေခါင္းေခါက္ခ် အျပစ္တင္ ေျပာဆိုေလသည္။ ေက်းငွက္တို႔သည္ စားသည္ကိုစား ယူေဆာင္သည္ကို ယူေဆာင္လွ်က္ အသီးသီး ပ်ံသန္း သြားၾကေလသည္။ ေက်းငွက္တို႔ ပ်ံသန္းသြားၿပီးေနာက္ ၀ါႀကီးအိုု သည္လည္း ေခါင္းငိုက္ ဆိုက္ျဖင့္ ဓါးကိုကိုင္ကာ လင့္စင္မွ ယာတဲရွိရာသို႔ ဆင္းလာေလသည္။
သူအို(၀ါႀကီး)။ ။ ရွင္မ စိတ္မဆိုးႏွင့္ ငါစာေဟာမည္ဟု ႀကံစဥ္မွာပင္လွ်င္ ေက်းငွက္တို႔ကို သားသမီး တမွ် ခ်စ္ခင္ေသာ ေမတၱာစိတ္သည္သာ ျဖစ္လာသည့္အတြက္ အမွ်ေ၀မိ၏။ ဤသို႔ တရံ တခါမွ် မေတြ႔ႀကံဳစဘူး ထူးဆန္းလွသည္ဟု ေရရြတ္ ေျပာဆိုေလသည္။ ၀ါႀကီးႏွင့္၀ါႀကီးမ သူအို္ လင္မယားသည္ စာေျခာက္လင့္စင္ေပၚမွ ေန၍ စာေဟာ စာေျခာက္၍ မရသျဖင့္ ယာျပင္ကို ေလွ်ာက္၍ သာလွ်င္ စာေျခာက္ စာေဟာ စာေမာင္း စာႏွင္ေနရေလသည္။
တေယာက္စကါး တေယာက္နားျဖင့္ ရပ္နီးရြာသားတို႔သည္လည္း ယာတြင္လာ၍ လင့္စင္ထက္မွ ေန၍ စာေဟာ စာေမာင္း စာေျခာက္ၾကည့္ၾက၏။ မရ။ အမွ် ေမာတၱာ ေ၀၍သာ ျပန္သြား ၾကေလသည္။ ေ၀သာလီၿမိဳ႕ေန ယာသည္ လယ္သည္ ကုန္သည္ မင္းမႈထမ္းတို႔သည္လည္း ဟုတ္မဟုတ္ မွန္မမွန္ကို သိလို၍ ယာတြင္လာ၍ လင့္စင္ထက္မွ ေန၍ စာေဟာ ၾကည့္ၾက၏။ မရ။ အမွ်ေမာတၱာ ေ၀၍သာလွ်င္ ျပန္သြားၾကေလသည္။
သူအို လင္မယားသည္ လူတကါတို႔၏ အႀကံညာဏ္ကို ယူ၍ ထူးဆန္းသည့္ ယာအေၾကာင္းကို ေ၀သာလီျပည္ကို အစိုးရေသာ ျဗာဟၼဏရာဇာမင္းထံ တိုင္တန္းစကါးကို ေလွ်ာက္ဆိုေလသည္။
သူအို(၀ါႀကီး)။ ။ ဟားလား အရွင္ပုဏၰားဇရမင္းျမတ္ အကၽြန္ေခ် ယာတြင္ စာေဟာ၍ မရပါ အရွင္၊ အမၽွေမတၱာ ေ၀ဖို႔သာလွ်င္ ရပါ၏၊ က်ီး စာ စား၍ ၀မ္းစာမရလွ်င္ မိုးတြင္း၌ အစားဆန္ေရရွား၍ အကၽြန္ေခ် လင္မယား ဒုကၡ ေရာက္ဖြယ္ရာသာ ရွိပါသည္ အရွင္မင္းႀကီး၊ ဟု တိုင္တန္းေလွ်ာက္တင္ ေလသည္။ ရကၡပူရတိုင္းျပည္ ေေ၀သာလီၿမိဳ႕ကိုအစိုးရေသာ ျဗာဟၼဏရာဇာ မင္းႀကီးသည္လည္း မၾကားဖူးစကား ကားဟု ဆိုလွ်က္ ကိုယ္တိုင္လာ၍ ယာတြင္ စာေဟာေလသည္။ မရ။ အမွ်ေမတၱာ ေ၀၍သာလွ်င္ ျပန္သြား ေလသည္။ ျဗာဟၼဏရာဇာ မင္းႀကီးသည္ ညီလာခံတြင္ သူအိုလင္မယား၏ ယာအေၾကာင္းကို ဟူးရားတတ္ သုခမိန္ တို႔အား ေမးျမန္းေလသည္။
ရာဇာ။ ။ သုခမိန္ ဟူးရားတတ္ ပေရာဟိတ္တို႔ သူဆင္းရဲယာတြင္ စာေဟာ၍မရသည္မွာ အသို႔နည္း ဟု ေမးေလသည္။
သုခမိန္။ ။ အရွင္ ျဗာဟၼဏရာဇာ မင္းျမတ္ ေရွးက ဤေနရာသည္ ေလာကီ ေလာကုတ္ ႏွစ္လီေသာ အက်ဳိးကို ေဆာင္ေသာ သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေလာင္းတို႔ ေနထိုင္ခဲ့ရာ အရပ္ ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္မည္ အရွင္၊ ဤေနရာကို လူအေပါင္းတို႔က ၿမိဳ႕ပ်က္ဟုလည္း သမုဒ္ၾကပါသည္ အရွင္၊ တူးေဖၚ၍ ၾကည့္မွသာလွ်င္ အလင္းကို သိရပါမည္ အရွင္၊ ဟုေလွ်ာက္ၾက၏။ ျဗာဟၼဏရာဇာ မင္းႀကီးသည္လည္း သူအိုလင္မယားအား တသက္ ပါတ္လံုး မင္းဘ႑ာကို စားေစေလသည္။ ထိုယာကို ေ၀သာလီၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားတို႔သည္ ရသမွ် စပါးတို႔ကို ရိတ္သိမ္း ၿပီးေနာက္ မင္းအမိန္႔ျဖင့္ မင္းဘ႑ာကိုစားလွ်က္ ေန႔ညမျပတ္ တူးၾကေလလွ်င္ ခန္႔ခန္႔ ညားညား တည္ေဆာက္ ထားေသာ ေရွးေဟာင္း နန္းေတာ္ပ်က္ႀကီး တခုကို ေတြ႔ရွိၾကေလသည္။ ထိုနန္းေတာ္ႀကီး၏ အခန္းေပါင္း (၃၃) ခန္းတြင္ အလြန္လွပေသာ ခတ္(အိပ္ကုတင္) ၃၃ လံုးကို ေတြ႔ရွိၾကေလသည္။ ခတ္ ၃၃ လံုးသည္ ပုံပန္းသ႑ာန္အားျဖင့္ တူေသာ္လည္း တလံုးႏွင့္တလံုးမွာ ၾကည့္ေလ မတူေလျဖစ္၏။ ေျပာင္လက္ ေနေသာ ခတ္မွာ သစ္သားဟု ထင္ရေသာ္လည္း သစ္သား မဟုတ္မူ၍ မည္သည့္အရာကို လုပ္ထားသည္ဟု မည္သူမွ် အတတ္ မေျပာႏိုင္ဘဲရွိ၏။ ခတ္ကို လုပ္ထားပံုမွာလည္း အဆက္ အစပ္ မရွိ၊ သြန္းထား သည္ႏွင့္သာ တူေလသည္။ ခတ္၏ အရြယ္အစားမွာ အလ်ား ၅ ေတာင္၊ အနံ ၄ ေတာင္ရွိေလသည္။ သမန္ကာ ရွန္ကာ ၾကည့္လွ်င္ တသားတည္း တေရာင္းတည္း သာလွ်င္ ျမင္ရ ေလသည္။ စူးစိုက္၍ ေစ့ေစ့ၾကည့္မွ သာလွ်င္ ျဗာဟၼာဘံု၊ နတ္ဘံုႏွင့္တကြ နဂါး ကဠဳန္ ဂုမၻာန္ယကၡ ဂႏၶပၸႏွင့္ ခ်ဴးပန္း ခ်ဴးႏြယ္ အဆင့္ဆင့္ အသြယ္သြယ္ ပင္လယ္ သမုဒၵရာ ေတာေတာင္ သက္ရွိတို႔ကို ပကတိ အတိုင္း ျမင္ရေလသည္။ ေရွးေဟာင္း နန္းေတာ္ပ်က္ထဲမွ ထူးဆန္းေသာ ခတ္ ၃၃ လံုးကို ရထား ၃၃ စီးျဖင့္ ေဆာင္ယူလာၿပီးေနာက္ နန္းေတာ္တြင္ တခန္းတလံုးက်စီ ထားရွိေလသည္။ ခတ္၏ မူလအေၾကာင္း ဇစ္ျမစ္ကို သိလိုေသာ ျဗာဟၼဏရာဇာမင္းသည္ ဟူးရားတတ္ သုခမိန္တို႔ အခါေပးေသာ မူလစန္းႏွင့္ တနဂၤေႏြ ေခါက္(ကသစ္) တနဂၤေႏြ ရာဇယုဂ္(ႀတိဂုဏ္း) ရေသာ ၾကာသပေတး ေန႔တြင္ ခတ္စံရန္ စီမံလွ်က္ ရွိေနေလသတည္း။

By: Arakanese Group