ပညာရွင္က ဖန္ကရား တစ္လံုးကိုတင္ပနာ ေက်ာက္တံုးတိ ကို အၾကီးဆံုးက စ,ပနာ အငယ္ဆံုးထိ ဂရုတစိုက္ ထည့္ျပပါေရ။ေက်ာက္တံုးတိ ဖန္ကရားထဲမွာ ျပည့္လား ေရခါ ပညာရွင္က ေက်ာင္းသားတိဖက္ကို လွည့္ပနာ “ဖန္ကရားျပည့္ လားပါဗ်ာလ္ လား”လို႔ မိန္းလိုက္ပါေရ။ ယင္းခါ ေက်ာင္း သား အားလံုးက “ျပည့္ လားပါဗ်ာလ္”လို႔ျပန္ေျဖလိုက္ ကတ္ ပါေရ။
ယင္းခါပညာရွင္က “ဟုတ္ပါယင့္လား” လို႔ဆိုပနာ စားပြဲခံုေအာက္က ေက်ာက္စရစ္
လြတ္မက်န္လံုး၀ ျပည့္လားေရခါ “ဖန္ကရားျပည့္လား ပါ ဗ်ာလ္လား” လို႔ ထပ္မိန္းလိုက္ပါေရ။ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုက ျငိမ္နိန္ကတ္ပါေရ။ ေက်ာင္းသာတစ္ေယာက္ကရာ “ျပည့္လားပါဗ်ာလ္” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါေရ။
ယင္းခါ သရုပ္ျပပညာရွင္က စားပြဲေအာက္က သဲတစ္ေတာင္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္ပါေရ။ ေနာက္တခါ သဲတိကို ေက်ာက္တံုးၾကားနန္႔ ေက်ာက္စရစ္တိၾကားက ေနရာလပ္တိ မက်န္ေအာင္ ကရားကိုလွဳပ္ပနာ ဂရုတစိုက္ ထပ္ျဖည့္ပါေရ။ လံုး၀ထည့္လို႔မကန္ေရခါ…..“ကရားျပည့္လားခပါဗ်ာလ္လား”လို႔ ထပ္မိန္းလိုက္ပါေရ။ ေအတခါ ေက်ာင္းသားအားလံုးကပညာရွင္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္နိန္ကတ္ပါေရ။ တစ္ေယာက္ေ
ေယခါ ပညာရွင္က “မဟုတ္ပါ” ေဒသရုပ္ျပပြဲရည္ရြယ္ခ်က္က ေက်ာက္တံုးတိကိုရာပထမ မထည့္ခေက ေနာက္တစ္ခါ ေဒေက်ာက္တံုးတိကို လံုး၀ထည့္လို႔မရဗ်ာလ္ဆိုစြာကို သရုပ္ျပစြာပါ” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါေရ။
ဘ၀သင္ခန္းစာ ။ ။ ကိုင္း သူငယ္ခ်င္းရို႕ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ပထမထည့္သင့္ေရ ေက်ာက္တံုးတိက ဇာလဲ ဆိုစြာကို ဂရုတစိုက္ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ မိသားစုလား၊ ပညာေရးလား၊ ယံုၾကည့္ခ်က္လား၊ အိမ္ ေထာင္ ဖက္လား၊ ေအာင္ျမင္မွဳလား၊ လူသားဆန္မွဳလား၊ ဇာခ်င့္ပါေလ။ ဇာပိုင္ပင္ျဖစ္စီ အၾကီးဆံုးကို ပထမဆံုး ထည့္ရဖို႔စြာကိုေတာ့ မမိန္႔ပါေက့။ ဘ၀မွာ အငယ္ေခ်တိကုိရာ ျဖည့္နိန္ခေက အၾကီးထည့္ဖို႔ ေနရာ မရွိျဖစ္ လားဖို႔ဆိုစြာကို သတိရကတ္ပါ။
ဘ၀သင္ခန္းစာ ။ ။ ကိုင္း သူငယ္ခ်င္းရို႕ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ပထမထည့္သင့္ေရ ေက်ာက္တံုးတိက ဇာလဲ ဆိုစြာကို ဂရုတစိုက္ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ မိသားစုလား၊ ပညာေရးလား၊ ယံုၾကည့္ခ်က္လား၊ အိမ္ ေထာင္ ဖက္လား၊ ေအာင္ျမင္မွဳလား၊ လူသားဆန္မွဳလား၊ ဇာခ်င့္ပါေလ။ ဇာပိုင္ပင္ျဖစ္စီ အၾကီးဆံုးကို ပထမဆံုး ထည့္ရဖို႔စြာကိုေတာ့ မမိန္႔ပါေက့။ ဘ၀မွာ အငယ္ေခ်တိကုိရာ ျဖည့္နိန္ခေက အၾကီးထည့္ဖို႔ ေနရာ မရွိျဖစ္ လားဖို႔ဆိုစြာကို သတိရကတ္ပါ။
ကိုင္း
ေဒနိန္႔ကစပနာ ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္စြာတိကို ၾကီးစဥ္ငယ္ လိုက္ ျဖည့္ လားကတ္ပါေမ
သူငယ္ခ်င္းရို႔…။
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.